ผมมีนิทานเรื่องนึงอยากเล่าให้ทุกคนอ่าน…
a เป็นหนุ่มนักเรียนนอก หน้าตาดี ก่อนมาเรียนต่อคบกับ b ที่เมืองไทย, ตลอดระยะเวลาที่ a อยู่เมืองนอก มีผญ.มากมายเข้ามาหา แต่ a ไม่เคยสนใจ ช่วงเวลาที่ b อยู่ที่เมืองไทย เพื่อนของ b ที่เรียนอยู่ที่เดียวกับ a มักเล่าให้ b ฟังบ่อย ๆ ว่ามีผญ.มาตามจีบ a หลายคน และสวย/น่ารักทั้งนั้น เวลาที่ b คุยกับ a เธอจะมีภาพในใจที่ยากจะลบคือ ภาพที่คิดว่า a อาจจะคบกับผญ.อื่นไปด้วยและมีเธอไปด้วย แต่ไม่อยากเลิกเพราะกลัวเธอจะเสียใจ ช่วงปิดเทอม… a บินกลับมาเมืองไทยเพื่อจะมาพบ b เพื่อใช้เวลาดี ๆ ร่วมกัน แต่ b กลับไม่พูดคุย หวานซึ้งกับ a เหมือนที่เคยเป็น ทำให้ a สับสนมาก a เริ่มสับสนว่า เขากำลังทำอะไรผิด? ทำไม b จึงไม่คุยกับเขาเหมือนเดิม ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยคิดนอกใจ b แม้แต่ครั้งเดียว เพราะ a รัก b มากที่สุด
ความสับสนของ a ทำให้เขา “คิดไปเอง” (แนวเดียวกับ b) ว่า หรือว่า… b จะมีคนอื่นตอนที่เขาอยู่เมืองนอก และไม่อยากบอกให้เขารู้สึกเสียใจ นิสัยผช.แบบ a และความเป็นฝรั่งที่สะสมมาตอนอยู่เมืองนอก ทำให้ a พูดตรง ๆ กับ b ว่า “เธอมีคนใหม่แล้วใช่มั้ย?” หลังจาก b ได้ฟัง ก็น้อยใจมาก ๆ แทนที่ b จะพูดว่าไม่มี ก็กลับคิดไปเอง (อีกแล้ว) ว่า ที่ a พูดแบบนี้เพื่อจะ “เอาตัวรอด” ให้ตัวเองรู้สึกผิดและขอเลิก, b จึงขอเลิกกับ a …a เสียใจมาก ๆ ที่ตัวเองรัก b มาตลอดและไม่เคยคิดนอกใจใคร แต่ก็(เข้าใจผิด) ต้องเสียใจที่ b มีคนอื่น, ส่วน b ก็เสียใจที่ a ไม่มั่นใจในตัวเธอ
ผมอยากเล่าเรื่องนี้เพราะไม่อยากให้มันเกิดเรื่อง “โคตรงี่เง่า” แบบนี้กับคู่รักคู่ใดในโลกครับ จบ.
3 Comments
Leave your reply.