ความโชคดีที่มาไม่พร้อมกัน

ความรักมีหลายวัย… วัยที่ดูจะซับซ้อนและใช้ความคิดมากกว่าวัยใด ๆ คือ วัยสร้างครอบครัว เพราะก่อนที่แฟนจะเริ่มสร้างครอบครัวกับเรา เขาก็มีครอบครัวของเขาอยู่ก่อนแล้ว มีพ่อ มีแม่ มีอากง อาม่า ปู่ย่าน้าอา ฯลฯ  ไม่มีใครไม่รักและห่วงลูกหลานตัวเอง การจะปล่อยให้ “ไข่” ออกจาก “หิน” ถ้าบ้านใหม่ของไข่ไม่แกร่งมากพอ ก็เป็นเรื่องหินในทันที

หากอยากสร้างครอบครัวจริง ๆ เพราะรักใครสักคนเหลือเกิน การสร้างตนเองก่อนจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างเด็ดขาด  “ถ้าตัวเองยังยืนไม่มั่นคง จะเป็นเสาหลักให้ใครได้?”  การพยายามสร้างความมั่นคงให้ตนเองโดยมีความรักเป็นเชื้อเพลิง มันเป็นเรื่องท้าทาย และสนุกกว่าการทำอะไรโดยไม่มีจุดหมาย  แต่… ก็อย่าฝากความฝันกับคน ๆ นั้นไปทั้งหมด เก็บความรู้สึกยอมรับในความไม่แน่นอนของอนาคตเอาไว้บ้างก็คงจะดี  เพราะวันหน้า… ความมั่นคงที่ได้มาพร้อมแล้ว  เขาอาจไม่อยู่ตรงนั้นกับเราแล้ว… 

หากความรักหายไปในความมั่นคงที่ก่อร่างสร้างสมมายาวนาน… ก็หันกลับมารักตนเองให้มากขึ้น รักพ่อแม่ รักคนที่ทำให้มีเราในทุกวันนี้  แม้ไม่สมหวังในความรัก แม้ผิดหวังในเรื่องงาน แต่อย่างน้อย ๆ ก็ยังมีคนคอยมองเราอยู่เสมอ คือ พ่อและแม่…  แม้จะมองลงมาจากสวรรค์ก็ตาม

สำหรับผม, เรื่องงานและความรัก ณ ตอนนี้ ยังเป็นเรื่องเดียวกัน คือ  ทำแต่งานที่ตัวเองรัก  งานเป็นผู้ให้ความรักกับผมไปทุกวินาที เพราะเป็นงานที่เราชอบมากที่สุด เป็นงานที่เราอยากทำไปจนวันตาย นั่นคือ งานเขียน,  ความเหงาเป็นสิ่งที่ทดสอบเราอยู่เสมอว่า เรารักในสิ่งที่ทำมากแค่ไหน? เพราะถ้ารักงานอย่างจริงจัง เราจะไม่อยากเสียเวลาแม้จะเดินออกจากห้องไปร้านอาหาร  ไม่อยากจะนอน ไม่อยากทำอะไรนอกจากงาน จะรู้สึกว่า เวลาชีวิตไม่พอสำหรับจะทำงานที่ตัวเองรัก  หางานนั้นให้เจอ… งานที่มีความรักในนั้นอย่างเหลือล้น แล้วจะเอาชนะความรู้สึกธรรมดา ๆ แบบคนธรรมดาได้มากขึ้น (คงไม่ชนะถาวรเพราะเรายังเป็นคนธรรมดากันอยู่)

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ทำให้ความรักของผมมีความหมายนะครับ : )